Η μεγάλη μάχη που έδωσε με τον καρκίνο, η απόφασή της να παλέψει, όσοι στάθηκαν δίπλα της, η ασθένεια του αδελφού της, ο χαμός της κολλητής της, μία ακόμα αυτοάνοση ασθένεια, η ελπίδα, το όνειρο να κάνει οικογένεια, το τραγούδι και η πίστη της στο Θεό.
Η τραγουδίστρια Θεανώ παραδίδει μαθήματα ζωής και συγκινεί! Μίλησε στον δημοσιογράφο Γιάννη Βίτσα και το περιοδικό ΕΓΩ για τις δύσκολες ώρες της.
Φαντάζομαι τι αισθανθήκατε στο άκουσμα και μόνο της λέξης «καρκίνος»…
Το πρώτο συναίσθημα ήταν ο πανικός. Είχα την αγωνία των εξετάσεων, των αποτελεσμάτων.
Πώς ήσαστε ψυχολογικά;
Προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω για ποιο λόγο μου συμβαίνει. Είχα θυμώσει με τους πάντες και τα πάντα.
Τι σκεπτόσασταν;
Τους δικούς μου. Δεν ήθελα να στεναχωριέται κανένας για εμένα. Τους απαγόρευσα να κλαίνε. Όποιος ερχόταν στο σπίτι, ήθελα να χαμογελά. Ήθελα να ξεχνιέμαι, να κάνω πράγματα που ούτε καν είχα σκεφθεί στη ζωή μου ως τότε.
Τι κάνατε;
Πήγαινα στην θάλασσα. Έπαιρνα ένα καφέ, το cd και τα ακουστικά μου και απολάμβανα τη γαλήνη.
Αντιμετωπίσατε καρκίνο στο συκώτι και το ξεπεράσατε με δύναμη ψυχής;
Τώρα που έχω βγει από την περιπέτεια μπορώ να πω ότι το πέρασα παλικαρίσια. Όταν είσαι… μέσα στο χορό, δεν μπορείς να πεις πολλά. Όταν βγεις από αυτή την κατάσταση, αντιλαμβάνεσαι όσα βίωσες.
Χρειαστήκατε ψυχολογική υποστήριξη;
Ναι. Την αναζήτησα από εξειδικευμένους γιατρούς. Τα φάρμακα προκαλούν πολλές παρενέργειες. Χρειάστηκα φαρμακευτική υποστήριξη για την κατάθλιψη. Έπαιρνα αντικαταθλιπτικά για να αντιμετωπίσω όσα βίωνα. Έπρεπε να είμαι «βράχος», όχι μόνο για εμένα, αλλά και τους γύρω μου.
Λίγους μήνες αφότου αποθεραπευτήκατε, ήρθατε αντιμέτωπη με ένα ακόμη σκληρό παιχνίδι της μοίρας, αφού και ο αδελφός σας διαγνώστηκε με καρκίνο.
Δυστυχώς. Πριν έξι μήνες, έχασα την κολλητή μου-Γιάννα Χατζημιχάλη -που ήταν μοντέλο και ηθοποιός. Αυτή η αρρώστια δεν κάνει διακρίσεις. Έρχεται χωρίς να το πάρεις χαμπάρι. Πρέπει να έχεις θάρρος υπομονή, δύναμη, πίστη και ελπίδα.
Όταν μάθατε ότι και ο αδελφός σας έχει να αντιμετωπίσει αυτή τη δοκιμασία, πώς το αντιμετωπίσατε;
Στενοχωρήθηκα πάρα πολύ. Ξέρω πώς είναι του δίνω συμβουλές και κουράγιο -όσο μπορώ-, για να αισθάνεται καλύτερα.
Ο ίδιος σε ποια φάση είναι;
Κάνει θεραπείες. Οι γιατροί είναι αισιόδοξοι, εμείς είμαστε αισιόδοξοι και εφόσον υπάρχει θετική ενέργεια, όλα θα πάνε καλά.
Για την οικογένειά σας, φαντάζομαι, δεν είναι εύκολη αυτή η δοκιμασία.
Όχι μόνο για την οικογένειά μου. Για κανέναν δεν είναι εύκολο. Πάντα, όμως, σκέπτομαι ότι υπάρχουν και χειρότερα- και αυτό με καθησυχάζει.
Ήταν πολύ τρυφερό ότι η Γιάννα Χατζημιχάλη, επειδή δίνατε την ίδια περίοδο τη μάχη με την ασθένεια, δεν σας είπε ότι έπασχε από καρκίνο.
Ναι. Το είπε στη μητέρα μου και την έβαλε να ορκιστεί ότι δεν θα μου έλεγε τίποτα. Επειδή εκείνη την περίοδο ολοκλήρωνα τη θεραπεία μου, δεν έπρεπε επʼ ουδενί να στενοχωρηθώ. Ήξερε ότι αυτό θα ήταν καταστροφικό για την ψυχολογία μου. Επέλεξε να μην μου το πει. Με έχει σοκάρει ο χαμός της. Ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει.
Μιλούσατε μαζί της ;
Μιλούσαμε αλλά μου έλεγε: «Είμαι καλά». Ενώ ήταν άρρωστη δούλευε. Δε το έβαλε κάτω, όπως και εγώ. Η Γιάννα είναι-δεν θέλω να πω «ήταν», γιατί για μένα υπάρχει ακόμα-ένα πλάσμα αισιόδοξο, περήφανο και μοναδικό.
Πότε μάθατε για την ασθένειά της;
Το έμαθα από την οικογένειά της την ημέρα που «έφυγε». Με ειδοποίησαν για την κηδεία. Ομολογώ ότι, κάθε φορά που χτυπά το τηλέφωνο, τώρα πια φοβάμαι για το τι θα ακούσω. Ίσως η Γιάννα να μην ήθελε να τη δω σε αυτή την κατάσταση. Το έκανε για να με προστατεύσει. Το καταλαβαίνω γιατί, όταν αρρώστησα απομακρύνθηκα από τους πάντες και τα πάντα.
Λέτε ότι δεν επιθυμούσατε να ξέρει κανείς τίποτα. Δεν ήταν δύσκολο;
Ήταν δύσκολο. Δεν άντεχα να με λυπάται κανείς όμως.
Είχατε κάποιο σύντροφο δίπλα σας εκείνη την περίοδο;
Όχι. Ήταν επιλογή μου να μην έχω σχέση. Δεν ήθελα να μεταδώσω το βάρος που αισθανόμουν σε κανέναν άνθρωπο. Είχα κλειστεί στο σπίτι μου. Η αλήθεια είναι πώς από κάποιο διάστημα και έπειτα δε μπορούσα να βγω από το σπίτι. Ήταν δίπλα μου μόνο η οικογένειά μου, η συγκάτοικος μου Όλγα που μου έδωσε τόσο θάρρος και δύναμη, αλλά και η φίλη μου Όλγα Τάγκα και η Γιάννα, που μου έλεγε συνεχώς «Θα δεις.. Είναι περαστικό». Λυπάμαι πολύ που δεν ήμουν εκεί δίπλα της, αλλά είμαι σίγουρη ότι ξέρει καλά πώς, αν μου το έλεγε, θα ήμουν συνεχώς στο πλευρό της.
Πώς ήταν εκείνοι οι οχτώ μήνες για εσάς;
Ήταν ίσως οι πιο τραγικοί οχτώ μήνες που έχω περάσει στη ζωή μου. Ήταν καλοκαίρι ακι δεν επιτρέπονταν να βγω έξω, είχα περάσει παράλληλα οξεία ασθματική βρογχίτιδα, απαγορεύονταν να έχω δίπλα μου ακόμα και το σκυλάκι μου, που ήταν η παρέα μου. Η συντροφιά μου ήταν το ίντερνετ, η μουσική, η μητέρα μου η συγκάτοικος μου και οι φίλες μου.
Πριν από λίγους μήνες ασθενήσατε από μία σπάνια αρρώστια.
Ξεκίνησε από μία απλή ελιά. Εγώ θεώρησα ότι δεν ήταν κάτι απλό και έτσι άρχισα να το ψάχνω. Αυτή η ασθένεια είναι αυτοάνοση, σαν τον καρκίνο, και, όπως μου είπαν, μιμείται τον καρκίνο. Τώρα πρέπει να κάνω μία ακόμη βιοψία, για να ξεκαθαριστεί εκατό τις εκατό ότι είναι η συγκεκριμένη ασθένεια. Από εκεί και πέρα, θα κάνω κάποιες μικροεπεμβάσεις, για να αφαιρεθούν τα ογκίδια που βγαίνουν στο δέρμα και να ξεκινήσω θεραπεία. Αλλά και πάλι, αυτό δε με εμποδίζει σε τίποτα. Τα χειρότερα πέρασαν, πιστεύω. Αυτό είναι μηδαμινό για εμένα.
Όταν πρωτοακούσατε ότι πρέπει να κάνετε βιοψία, σοκαριστήκατε;
Και «μόνο» το άκουσμα της λέξης «βιοψία» και η αναμονή για τα αποτελέσματα ήταν ότι πιο ψυχοφθόρο. Πρέπει να κάνω μία ακόμη βιοψία, αλλά λέω στον εαυτό μου: «Θεανώ, όλα θα πάνε καλά». Ό,τι και να γίνει, θα το παλέψω. Δεν υπάρχει διαφορετικός δρόμος για εμένα.
newsbeast
